Belgian illustrator Carll Cneut creates colourful worlds that are all his own

Vorige zaterdag naar de grappige, kleurrijke en vooral authentieke tentoonstelling 'in my head' van Carll Cneut geweest in de Sint-Pieters-abdij in Gent, een aanrader...

© Carll Cneut 

Carll Cneut startte 16 jaar geleden, op 27 jarige leeftijd als illustrator, voornamelijk van prentenboeken. Zijn stijl is neoklassiek, hij schildert alles met de hand, met een grote portie melancholie en voornamelijk met acrylverf. De tekeningen worden bepaald door de teksten uit de boeken, die hem inspireren. Ik ga graag verder waar de tekst stopt. Alles wat niet in de tekst verteld wordt, geeft mij de ruimte om in de tekeningen mijn fantasie te laten spreken. Kinderen stimuleren tot het genieten van een boek, dat is mijn doel.

Ben je fier om Belg te zijn? Ik vind dat een moeilijke vraag eigenlijk. Ik denk het wel, ik sta er niet bij stil. In je beroep wordt je wel gedefinieerd als Belg. Zeker als je naar het buitenland gaat, word je je hiervan bewust. Ja, ik ben fier om Belg te zijn, maar ik had even goed een Italiaan kunnen zijn, of een Fransman. De meeste mensen weten waar ik vandaan kom. Er was een periode, waarin ook de manier waarop ik werkte, als Belgisch gedefinieerd werd, terwijl ik dat zelf niet zo zag. Op een bepaald moment werd er zelfs gesproken over een Belgische school, een soort stroming en dat heeft me heel bewust gemaakt van mijn roots. Ik denk inderdaad dat mijn werk er in een ander land anders zou uitgezien hebben. Mijn grootste inspiratiebronnen dan zijn ook Belgen. De manier van leven, de kleuren hier. Ik denk wel dat wat je maakt het resultaat is van je omgeving.

© Carll Cneut

Wat heeft je geïnspireerd? Op heel jonge leeftijd ben ik al beginnen tekenen. Ik heb eigenlijk altijd al getekend. Ik ben enorm geïnspireerd door de schilderkunst. De manier van werken, de techniek, werken met lagen, steunt op de schilderkunst. In mijn kindertijd en ook nu ben ik enorm geïnspireerd door Ensor en door Borremans en ook door hedendaagse schilders. De meesten zijn Vlamingen of Belgen, er zijn een paar uitzonderingen bij. De Latemse schilderschool is ook heel bepalend geweest. De meeste schilders stonden allemaal in de “soubry” boeken. Ik verzamelde de punten. Oorspronkelijk waren het mapjes met afbeeldingen en het eerste mapje was van Ensor. Voor mij was het een openbaring, dat een schilderij meer was dan een vaas met bloemen. Er hingen in de klas altijd schilderijen van Breughel, om de seizoenen te leren. Al deze elementen lagen aan de basis van mijn werk en geven het een Belgische of Vlaamse identiteit.

Wat geef je door aan de volgende generatie? Ik geef les en workshops. Wat ik wil vooral overdragen is het volgende: als je iets echt wil, dan kun je dat ook. Dat is mijn levensmotto. Als ik een lezing ga doen of les geef aan volwassenen is dit de boodschap: je moet er echt voor gaan. Het valt niet uit de lucht en de enige juiste manier om iets te doen, is er plezier in hebben. Dat is ook zo als je tekent, als je een bepaalde stijl zoekt, ga je dat voelen wanneer het juist is, artistiek klopt het allemaal. Ik kan mijn werk niet op een bepaalde manier doen, mijn werk dat ben ik.

Wat zouden we kunnen verbeteren in België? Wat ik hier mis is het aperitief uur 's avonds, rond een uur of zeven. Ik vind dat altijd iets moois, dat in een groot aantal landen mensen gewoon zijn om dan naar buiten te komen en met mekaar samen te zitten, een glas te drinken en een babbeltje te doen. Het is hier ook vaak mooi weer, je doet het dan met je vrienden, met wie je vooraf hebt afgesproken. Jammer dat we dit niet spontaan doen, gewoon met iedereen gaan samenzitten en beginnen babbelen met diegene die naast je zit. Dat was hier ook de bedoeling en een van mijn eerste wensen als ik mijn atelier hierin zou hebben; dat de mensen zouden samenzitten en babbelen en dat lukt tot mijn verbazing tamelijk goed. Heel vaak zit het daar aan tafel vol met mensen die beginnen te tekenen en met elkaar beginnen te praten. Nog juist een aperitief bar installeren en het is in orde =)

© Carll Cneut