zondag 28 augustus 2016

Dirk Denoyelle, comedian and LEGO Certified Professional


Dirk Denoyelle
Als je Dirk Denoyelle intikt in Google, kom je automatisch terecht op het bedrijf Amazings, dat hij opstartte. Je moet het maar eens uittesten, dan kom je ook te weten wat je allemaal kunt maken met legoblokken, ongelooflijk maar waar! Het is eigenlijk een moderne vorm van kunst. Dirk is tegelijkertijd een gepassioneerde Lego-kunstenaar, een stemimitator en bedrijfsleider. Wil je zelf eens kijken hoe hij te werk gaat ? Klik dan op het volgend filmpje op youtube                                                    
                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Ben je fier dat je Belg bent?




Dat is al meteen een moeilijke. Ik voel me geen Belg, wel Vlaming en Europeaan. Ik ben opgegroeid in Brussel en heb daar nogal wat meegemaakt, waardoor ik me niet bepaald Belg kan voelen. Maar Vlaming en Europeaan zijn, daar ben ik best "fier" op.

Wat heb je zoal meegemaakt in Brussel?
In verband met aanvaringen omwille van mijn Nederlandstalig zijn ? Zowat elke keer bij de bakker scheef bekeken worden. Of, een dame bij Yves Rocher, die heel trots verkondigde dat ze wel Engels kon, maar geen Nederlands; een theatertechnieker die zei: "qu'il ne parlait pas de néerlandais et en était fier", ... Vooral de pertinente onwil van vele Franstaligen om zelfs maar Nederlands te willen begrijpen, stoort mij mateloos. Omgekeerd: zeer veel Franstaligen, die wél (een beetje) Nederlands kunnen, zijn bijzonder toffe mensen gebleken. Die kom ik in mijn vak als cabaretier gelukkig ook vaak tegen.
Anders gezegd: ik heb niks tegen de andere landhelft, maar voor mij is het even goed buitenland zoals bv. Duitsland. Dat is positief, want ik kom graag in het buitenland!


Je hebt al heel wat gepresteerd in jouw domein, als Lego Certified Professional. Kun je dit in het kort beschrijven?
Tja, we zijn maar met 15 in de wereld, dus dat op zich schijnt al 'straf' te zijn. Ik ben begonnen als hobbyist. Maar vrij snel heb ik gezien dat ik wat kon dat anderen niet kunnen (of deden): gelijkende hoofden maken in 3D met LEGO. Het gaat om hoofden/portretten van bekende personen, maar het kunnen ook gebouwen zijn, zoals een schaalmodel van een Hilton Hotel of schilderijen in 3D. Intussen is Amazings een KMO met een man of 5, en staan onze werken zowat overal ter wereld. Vaak worden we ingeschakeld bij productlanceringen: dan maken we een groot model van het product, doen we een team building met de sales-ploeg en zorg ik voor de komische noot tijdens het diner. Want ook in die activiteit moet ik niet bescheiden zijn: ik mag optreden voor grote bedrijven in heel Europa (en soms daarbuiten).


Zouden je ervaringen jongeren kunnen inspireren?
Natuurlijk - maar ik vermijd natuurlijk concurrentie. De boodschap is natuurlijk niet 'word komiek" of "word LEGO kunstenaar", maar vooral: doe iets wat je graag doet én wat je goed kan. Ik speelde graag voetbal, maar kon er niks van. Dat heb ik gelukkig op tijd ingezien. En wees ook niet te bescheiden.


Wie of wat heeft je geïnspireerd, hoe is het allemaal begonnen?
Wat optreden betreft was ik als kind gebeten door de Muppetshow. Ik heb daar op den duur een volledig eigen versie van gemaakt, met een vijftal vriendjes en een giga-poppenkast van zowat 5 meter lang en 3 meter breed. Ik herinner me ook een documentaire over Abba. Ik had niks met Abba, maar zoals ze daarin getuigden over hun liefde voor optreden ... En dan was er de studentenrevue in Leuven. Eerste jaar kijken, tweede jaar meedoen. Die sfeer, die geur van schmink en die aanblik van spots en publiek, dat gaf de klik.
Voor LEGO is er nooit echt een klik of inspiratie geweest. Dat is gewoon vanzelf gekomen.


Heb je je dromen kunnen waar maken? Je hebt van je hobby je beroep kunnen maken, Wat zijn je verdere toekomstplannen?
Ik maak al heel mijn leven mijn dromen waar. De kunst is om niet te blijven dromen, maar van een plan te maken om te geraken waar je wil. Soms is het aangeraden af te wegen wat je het belangrijkste vindt : sommige dromen vereisen veelvuldig verhuizen, met als gevolg een gebroken relatie, zodat je die droom misschien beter opbergt. Zelf wil ik graag een tentoonstelling opzetten die de wereld rondreist. En misschien nog eens een klein rolletje in een film spelen. Radio, TV, dat heb ik allemaal gehad. Stemmen heb ik ook genoeg voor films gedaan. maar een echte rol nog niet.
Welke rol zou je willen spelen in een film?
Geen idee. Ik denk dat ik best wel een goeie slechterik zou zijn. Zo eentje waarvan je niet verwacht dat hij de slechterik is :-)


Welke jobs heb je nog gedaan? Micro elektronica? Vanwaar die omschakeling?
Mijn ouders gaven me volgende raad :eerst een diploma en dan uw goesting. Toen ik 18 was, was het volop crisis. écht crisis. Toen ik afstudeerde, waren er zelfs voor ingenieurs niet genoeg banen. Acteur worden; vonden mijn ouders maar niks. Immers, de meeste acteurs, die aan zo'n opleiding beginnen breken toch nooit écht door. Dus heb ik eerst mijn diploma behaald, en ben langzaam getransformeerd tot wat ik nu allemaal doe.

Dirk Denoyelle
Hoelang ben je al bezig met het maken van Lego hoofden? Sedert 1999.
Waar en wanneer heb je die 6 talen geleerd?
Ik ben mijn talenkennis nog aan het uitbreiden. Op school leerde ik NL, F, En, D. Dan wat Italiaans met de Assimil van mijn pa, want de hele klas deed hetzelfde met Spaans, maar die Assimil hadden we niet. Italiaans maakte plaats voor Spaans, toen ik mijn half-Spaanse echtgenote heb leren kennen. Dan een beetje modern-Grieks uit liefhebberij, maar dit is nooit echt vloeiend geworden. Daarna wat Russisch, als voorbereiding op een reis aan de unief, maar nooit echt vloeiend. Dan Zweeds, maar ik heb vrij snel afgehaakt. Dan Deens, omwille van LEGO en omdat het de deur opent naar de andere Scandinavische talen. Dat is een van de zes talen, die ik relatief goed denk te beheersen. Onlangs leerde ik Tsjechisch, ook niet vloeiend, maar genoeg om de basis te verstaan. Nu Arabisch, want ik heb af en toe klanten ginder, en het fascineert me al langer om eens iets niet Indo-Europees te leren. Ooit begin ik aan Hindi. Anders gezegd: ik hou gewoon van talen :-)


Zou je als voorbeeld willen fungeren?
Tja. Als je op een podium staat, heb je een ego dat groot genoeg is, om ervan uit te gaan dat je als voorbeeld kan dienen, zeker ? Ik ben echter niet bekend genoeg, denk ik, om een invloed te hebben op de volgende generaties. Hoewel je weet maar nooit. :-)


Waarop moeten we ons in België nog meer focussen? Groene energie, kunst,...? Waaraan zouden we nog moeten werken?
Aan onze mentaliteit: we mogen gerust wat minder bescheiden zijn. Maar de keerzijde daarvan is dat we ook moeten blijven werken om de reputatie, die we hebben, ook waar te maken. Onze talenkennis verslapt, bijvoorbeeld. Dat is zonde.
En verder denk ik dat, met alle gebreken die er zijn, de Vlaamse regering gelijk heeft, als ze stelt dat we beter op een paar sectoren inzetten, dan alles te willen doen. Ik heb een achtergrond in de micro-elektronica, daar is IMEC (in Leuven) heel sterk: dat moeten we verder uitbouwen... En wat het milieu betreft: ik heb twee dochters, die daar hun schouders gaan onder zetten (eentje studeert architectuur, sustainable bouwen de andere bio-ingenieur, richting milieu).


zondag 19 juni 2016

Pieter-Jan De Pue - regisseur van de film 'the Land of the Enlightened'

Wie of wat heeft jou geïnspireerd? Het is een lang verhaal met heel veel zijwegen. Ik ben begonnen met fotografie, als autodidact. Ten tijde van het college, hadden we een vak 'Media'. We moesten toen kortfilmpjes maken en al experimenterend ontdekte ik voeling met beeld te hebben.


Daarna heb ik heb de vierjarige opleiding van master visuele kunst gevolgd, optie 'regie, fictie'. Dus de klassieke manier van filmen, met een scenario, de acteurs, de regie. Ik had al wel een idee om ooit documentaires te maken, maar ik wou de grondslagen van cinema onder de knie hebben. Tijdens mijn studies was ik wel nog volop aan het fotograferen. Met veel fotoreportages over de Amazone, Brazilië, Columbia en daar heb ik ook mijn eindwerk gedraaid. Een soort experimentele film, zeer visueel, over een zoektocht naar water, want op dat moment was de Amazone heel droog. Mijn film is goed onthaald geweest en ik ben opgepikt door een reclamebureau, die met mij uiteindelijk reclamespots zou draaien.


Nadien, in 2007, ben ik naar Afghanistan gereisd. Ik stond toen in contact met heel veel journalisten, die daar aan het werk waren. Ik had hun boeken gelezen en ik kende hun werk wel, 9/11 was ook net gebeurd en Afghanistan was echt een hot topic in die jaren. Ik wilde dat land leren kennen, maar had geen scenario voor ogen. Ik wist ook niet dat ik er een film wilde draaien, eerder foto's maken en het land ontdekken. Ik heb heel veel ngo's en organisaties aangeschreven, zoals het Rode Kruis, Caritas, heel veel ontmijningsorganisaties en hen uitgelegd : ‘ik ben beginnend fotograaf, zonder bagage, zonder ervaring en eigenlijk ook filmmaker. Zien jullie het zitten om me mee te nemen naar jullie projecten en mij daar rond te leiden, te gidsen en te vervoeren? In ruil maak ik foto's, die jullie dan gratis kunnen gebruiken voor jullie organisatie.’ Er zijn een 5-tal ngo's tussen 2005 en 2008 op in gegaan en in 2008 zat ik zelfs met het Amerikaans leger, aan de frontlinie dichtbij de Pakistaanse grens.


Eind 2008 had ik heel veel voor die ngo's gefotografeerd. Al die kleine verhalen over de overleving van de kinderen, hun dromen en fantasieën, en het eerste contact met het Amerikaans leger; dat waren de basiselementen. Die heb ik aangewend in het script. Dan is het idee gegroeid om daarover een complete film te draaien. Aanvankelijk een kleine film, met een kleine crew, die snel zou klaar zijn. Het is echter snel een groter project geworden. Afghanistan bleek veel complexer dan oorspronkelijk gedacht. De 3 jaar werden er snel 8. Zo is “The Land of the Enlightened” gegroeid.




Je wist nog niet als kind dat je later films wou maken? Nee, eigenlijk niet. Mijn vader is wel architect en heeft altijd gebouwen ontworpen met veel licht, met veel glas. We zijn vaak op reis geweest , Frankrijk vooral, en hij fotografeerde veel rond dat thema. Dat heb ik van hem opgepikt maar hij heeft me nooit echt leren fotograferen of op een ander manier naar dingen kijken. Dat heb ik echt zelf ontdekt; hoewel ik denk dat ik het artistieke wel van mijn vader heb. Hij heeft veel ideeën, veel fantasie, creëert veel, net zoals mijn zus. Zij heeft beeldende kunst gedaan.


Heb je intussen al toekomstplannen, nieuwe documentaires? Ik ben volop aan het schrijven aan een nieuwe film. Er zijn veel voorstellen van producenten en regisseurs, die willen samenwerken aan nieuwe films in Afghanistan. Zeker, het is een zeer intens, boeiend land, ik heb er veel levenservaring opgedaan. Maar er zijn ook nog veel andere even interessante oorden. De laatste tijd ben ik voornamelijk in Oekraïne actief, samen met een aantal Oekraïense documentairemakers. We draaien momenteel een testproject voor Canvas, ter voorbereiding van een groter project aldaar. Het gaat over 2 opgroeiende broers uit de Karpaten, die naar het front in Oost-Oekraine worden gestuurd. De film belicht de psychologie tussen hen en hun veranderde leven. Het is een waar gebeurd verhaal en ze leven nog altijd. Ik denk dat het opnieuw een docu-fictie wordt, een beetje zoals Afghanistan.


Hoe zijn de reacties op “The Land of the Enlightened”? Gisteren was er een éénmalige voorstelling in de Roma in Antwerpen, en ondanks geprogrammeerde voorstellingen in Gent en Antwerpen, zat de zaal van 500 man verbazend bomvol. Opmerkelijk! Ik heb ook het gevoel dat mensen er fel voor of tegen zijn. Sommigen tegenstanders kunnen zich niet vinden in het documentaire van de film; terwijl het wel de dromen en het verhaal zijn van die kinderen. Anderen, zoals op festivals, zijn volledig mee. De film première in Sundance gaf veel lof over de docu-fictie aanpak, terwijl Berlijn heel lang twijfelde om de film te programmeren, om de film uiteindelijk te schrappen wegens een zgn. 'manipulatieve ondertoon'.


De film kent een interessant parcours. Gedurende een 2de lange fase van festivals, stel ik de film voor. Vanaf morgen vertrek ik naar Sheffield, naar Rusland, Washington, naar München, Canada, Ierland, Melbourne...Daartussen zijn er nog festivals in Polen, Nieuw Zeeland, Slovakije enz. In Augustus plan ik terug te keren, om de film te laten zien aan de Afgaanse acterende kinderen. Via een soort mobiele cinema. Ze hebben de film nog niet gezien. Ze begrepen niet echt wat we daar toen deden, er is nl. geen elektriciteit, dus geen tv, noch bioscoop. Bewegend beeld is heel abstract voor hen. We gebruikten echte filmcamera's, geen digitale, we konden dus ook de beelden toen niet afspelen. Ze dachten eerst dat de camera een wapen was. Anderzijds creëert het wel een zekere natuurlijkheid, omdat zij de ensceneringen niet snapten. Ze waren zichzelf, ze toonden hoe ze in hun dagelijks leven zijn. Het kwam er voor ons op aan om het juiste moment er uit te capteren en die natuurlijkheid proberen aan te sturen. Dat heeft zijn voordelen, het is een organische, spontane werkwijze, met veel geduld en veel feeling.


Heb je een boodschap voor de jeugd? Welke keuzes moet je maken? De dingen waar je echt in geloofd en die je belangrijk vindt, die moet je volgen. Het is niet altijd eenvoudig. Zoals die 8 jaar in Afghanistan. Nu is het leuk, met veel aandacht en publiciteit, maar ik kan je verzekeren, er zijn enorm veel twijfelmomenten geweest. Donkere periodes, zoals in 2013, bij overval door de Taliban, die al ons materiaal meenamen en vernielden, sommige crew leden waren gewond en moesten geëvacueerd worden. De producenten wilden ermee kappen en gewoon een film maken van de bestaande beelden, de recuperatie- en voorbereidingsshots. We hadden nog maar één week gedraaid en de rest zou opvuld worden met animatie. We komen van ver, vanuit moeilijke periodes. Ik had problemen met mijn vriendin, met mijn familie, ze begrepen me niet meer. Ze verklaarden mij voor zot om zoveel jaren mijn leven te riskeren, zonder de uitkomst te kennen, zonder zicht op het einde. Ik dacht:'Nee, ik heb hier al zo veel jaar gespendeerd, ik wou die film echt maken, op de manier dat ik voor ogen had.' Ik heb antwoorden en concrete voorstellen moeten geven aan de productie. Zo had de film kans op slagen. Ondanks de onzekerheid, Afghanistan is een onvoorspelbaar moeras, en ik wist niet hoe het zou lukken. Je drijft door, je bent koppig en het gaat lukken. Het had op een flop kunnen uitdraaien. Gelukkig niet! Maar het is wel een lange weg geweest. Dit is het risico van kunstenaars?!


Ik blijf erbij, eens zelf overtuigd, volg je gevoel. Vertel wat een meerwaarde heeft, en ga er dan voor. Het lijkt abstract maar het loont wel.



Belg zijn is dat belangrijk? Ben je fier om Belg te zijn? Ik ga altijd zeggen dat ik Belg ben, maar niet iedereen weet waar België ligt. Het is een klein landje in Europa en ik heb geen nationalistisch gevoel. Dat is waarschijnlijk ons karakter. Het opsplitsen van Vlaanderen en Wallonië vind ik belachelijk. We leerden over de geschiedenis van de film in Vlaanderen, met nochtans ook grote regisseurs aan de andere kant van de taalgrens. Grote voorbeelden, die ook naar festivals in Berlijn en Cannes gaan. Waarom moet dat allemaal zo gescheiden worden? Vlaanderen is al zo klein. Ook Flanders Image en hoe we uitpakken met de Vlaamse film in Cannes; het heeft te maken met ons communautair systeem, maar voor mij hoeft dat niet. Het is belachelijk dat we zo weinig kruisbestuiving hebben tussen de verschillende gemeenschappen.


woensdag 27 april 2016

NEW: Arabelle Meirlaen - cuisine intuitive

Een artikel verschenen in de Tijd van 24 april,

10 geldvragen aan Arabelle Merlaen

Dorian van der Brempt - voormalig Directeur van 'deBuren'

Afbeeldingsresultaat voor dorian van der brempt
(c) Dorian van der Brempt
Bent u fier om Belg te zijn? Niet echt. Ook niet om Vlaming of Antwerpenaar te zijn. Ik heb geen vezel nationalisme in mijn lijf. Ik vind België een grappig, comfortabel, gezellig maar erg onvoorspelbaar land. Er zijn veel plaatsen waar ik had willen en kunnen leven. Ik ben een stadsmens. De stad vind ik boeiend omdat het een samenlevingsverband is van vele sinds meer verschillende mensen. We zijn in België verwend. Maar het is ook klein land. In veel wereldsteden leven meer mensen dan in België. Je hebt in dit land vlug de toer gemaakt. Alles is met elkaar verweven. De verkaveling is niet alleen een architecturaal fenomeen, in dit land is ook de macht verkaveld. Niemand heeft er nog echt. Alles is in mootjes gehakt en dat maakt het moeilijk werkbaar. Het is raar dat het zo lang geduurd heeft vooraleer de gemeenschappen cultureel samen konden werken.. Als je aan een buitenlander België hebt uitgelegd en hij denkt dat hij het begrepen heeft, heb je het waarschijnlijk niet goed uitgelegd.
Belg zijn? Het is moeilijk definieerbaar, een vraag met evenveel antwoorden als er Belgen zijn.

Wat kunnen we nog verbeteren? Het is soms moeilijk om te begrijpen wat we willen zeggen. We zijn ook behoorlijk ‘onbetrouwbaar’,maar dit maakt het ook charmant. Het is een complex land meteen handleiding.

Directeur van het cultuurhuis de Buren? Kunt u daar iets meer over vertellen of over uw loopbaan?
Ik was op weinig voorbereid en heb altijd de dingen laten komen zoals ze kwamen, het toeval heeft een ongelooflijke rol gespeeld in mijn leven samen met een aantal ontmoetingen. Intuïtie was heel belangrijk.

Wist u al vroeg wat u wou worden? Als kind wist ik absoluut niet wat ik wou worden. Ik was wel gezond nieuwsgierig. Ik ben aan Romaanse Filologie begonnen maar gestopt. Een duidelijke richting heb ik nooit gekozen. Ik heb een aantal jaar de Priorij Corsendonk in Oud Turnhout gerund.
Daarna, door toeval, ontmoet ik Axel Enthoven die voor 100% mijn tegenpool is. ‘Pratikerend franskiljon’, golfspelend en jagend. Een schitterende verkoper en zijn tijd vooruit: alles was communicatie, de inhoud volgde. We waren zeer verschillend en zijn vraag om samen te werken kwam als een verrassing. We hebben gedurende 15 jaar, van 1985 tot 2000, met succes en veel plezier, een bedrijf geleid. Er is niemand waarmee ik zo vaak van mening heb verschild. Maar we hebben ook veel gelachen . We waren echte antipolen en onze complementariteit was mooi. Enthoven Associates Design Consultants ontwerpt sanitair, trams en treinen, autobussen en autocars. Ook internationaal waren we aanwezig in verschillende Europese lander, in Azië en in Noord-Amerika. Het succes van dat bedrijf had met lef en hard werken te maken.

Résultat de recherche d'images pour "foto dorian van der brempt"
(c) Dorian van der Brempt
Ik heb ook een tijd als adviseur op het kabinet van cultuur gewerkt en werd directeur van boek.be, de belangenbehartiger van uitgevers, boekverkopers en importeurs. Al die jobs lagen letterlijk en figuurlijk in elkaars verlengde en in 2005 word ik directeur van de Buren. Ik noem dit graag mijn synthese job omdat ik daarvoor heel veel met Nederlanders en met Nederland te maken had. Ik bewonder Nederlanders ook voor hun organisatietalent en voor hun zakelijkheid. In cultuursubsidies werd hard gesneden maar zelfs na de bezuinigingen vinden we in het Noorden kwaliteit in de musea en podiumkunsten. Ik werd steeds meer overtuigd dat Vlaanderen en Nederland over zeer complementaire kwaliteiten beschikten.

deBuren leidde ik tien jaar tot 2015. Gedurende 10 jaar mocht deBuren 1,5 miljoen euro in culturele projecten investeren. Dit is een cadeau en ik ben Nederland en Vlaanderen hiervoor ongelooflijk dankbaar.

Mocht je opnieuw beginnen wat zou je dan doen? De absurde veronderstelling dat je een ‘tweede kans’ krijgt, een tweede leven mag bedenken verleid me om iets totaal anders te doen. Waarom geen pediater? Ik vond het ongelooflijk boeiend en mooi om mijn kinderen en kleinkinderen te zien groeien. Empathie is volgens mij een van de belangrijkste goede eigenschappen van een mens. Een pediater heeft een goed ontwikkelde empathie.

Hoe kan de jeugd zich oriënteren? Bij het begin van een schooljaar heb ik eens een speech gehouden voor het conservatorium, de Artesis hogeschool in Antwerpen. Mijn vader was professor kunstgeschiedenis en ik herinnerde me een van zijn adagio’s : 'niemand heeft het recht u te ontmoedigen’. Ik vond dat heel mooi want een kunstenaar zal steeds kritisch door zijn omgeving worden bekeken. Ik heb veel respect voor jongeren, die die keuze maken om kunstenaar te worden. Het is kiezen voor risicovreugde, kiezen voor risico en voor vreugde.

Denk je dat het nu moeilijker is dan vroeger om als je ergens voor wil gaan, dat het dan ook zal lukken? Dat denk ik wel omdat er veel meer concurrentie is. Er is goed en slecht nieuws voor jongeren vandaag. De wereld is geglobaliseerd, je kunt dus met je talent overal naartoe. Het slechte nieuws is dat de wereld ook naar hier kan komen.

Volgens mij is de ontwikkeling van gezonde nieuwsgierigheid en een goed empathisch vermogen de sleutel tot geluk. Misschien kan het onderwijs hier ook een rol in spelen. Ze hebben het altijd over creativiteit alsof dat een aan te leren ‘vak’ was.. Ik vind empathie even belangrijk als creativiteit. Bij jeugdbewegingen leerde je dat vroeger ook in het leger. Daarom zou ik graag en verplichtte burgerdienst zien voor vrouwen en mannen in de culturele of sociale sector of in onderwijs. Het is sociologisch interessant. Ik leerde Louis de ruitenwasser in het leger kennen. Hij leerde mij luisteren.

Heeft u nog een andere boodschap voor de jeugd? Ja, nog een quote van mijn vader: ' het beste is juist goed genoeg voor jou'. Je moet durven veeleisend zijn. Niet tevreden zijn met middelmatigheid.

Afbeeldingsresultaat voor dorian van der brempt
(c) Dorian van der Brempt

maandag 14 maart 2016

Michèle Paque - Managing Director Benelux Quintiles

Michèle PAQUE
Pourquoi les Belges ont une telle popularité? Je me suis souvent posé la question. Je me suis dit qu'on part du principe qu'on est petit, humble et qu'on doit être encore plus performant, plus innovant, plus créateur. Meilleur dans sa passion et dans son art. Il faut être innovatif et créatif dans le monde actuel. Il faut aller au-devant Il faut savoir collaborer, il faut avoir les 2 pieds sur terre. Ce sont des qualités que nous développons parce que nous sommes belges. Quand nous exportons cela vers l'étranger ce sont des atouts énormes, qui ne sont pas partout développés de la même façon. Je travaille avec différentes nationalités et je vois des différences. Ce qui caractérise le Belge aussi, c'est son côté bon enfant, on peut en rire mais selon moi c'est une force parce que nous sommes authentiques. L'authenticité c'est ce que tout le monde recherche en ce moment: des leaders authentiques. Nous avons là un part important à jouer. Les Belges savent encore s'exprimer de façon naturelle, dire bonjour aux gens, nous sommes engagés dans des causes saines, qui lient les gens.

Moi, je travaille dans la recherche, c'est un choix que j'ai fait depuis toujours. Ce qui me tient à cœur: aider chacun à trouver sa place dans la société, c'est ce j'appelle la diversité, la diversité positive. Dans cette optique il y a aussi la 'gender diversity', homme / femme. Ce qui, dans mon parcours m'a toujours blessé en tant que femme, c'est qu’à chaque instant, j'ai dû me battre pour faire reconnaitre que j'avais une valeur égale à celle de mes collègues masculins. Heureusement il y a toujours un côté positif parce que de cette façon, on développe des compétences. Ma volonté c'est de jouer un rôle, non seulement dans la santé, mais également dans le ‘gender diversity’ et peut-être le rôle 'soyons fiers d'être belge’, c'est aussi un rôle que j'aimerais bien porter, parce que je rencontre beaucoup de gens qui trouvent qu'en Belgique il y a beaucoup de talents.

Comment est-ce qu'on acquiert certaines autorités dans un domaine? Par la rigueur, le travail et la passion. Cela mène à l'excellence. L'excellence n'est qu'un moment. On peut l'être dans un dossier ou dans un moment, mais le monde bouge tellement vite. Il faut toujours se mettre en question car on est vite dépassé. Si on atteint 80% de l'objectif, c'est bien, on peut féliciter les gens, fêter les succès, remercier les gens pour les réussites. Les faire participer, sentir l'effort commun, la rigueur et la concentration commune, à ce moment, on sent une énergie énorme. Parfois on sent des conflits ou des frictions. Ce n'est pas grave, il faut passer outre pour atteindre l'objectif commun. Donc bien cerner l'objectif au départ pour tout le monde. Avoir des opinions différentes c'est enrichissant! Un deadline très précis c'est important aussi pour arriver à un résultat. Dès que le résultat est atteint, féliciter tout le monde. Pour continuer à progresser pour atteindre l'excellence, toujours aller plus loin. Les étapes aussi sont importantes. Il faut les ancrer et les célébrer. Faire des ancrages positifs, comme des pieux sur la montagne. Encrages positifs pour pouvoir évoluer. Se dire que les gens ne retiennent que les beaux moments.

Un autre message pour les jeunes? J'invite tous les jeunes, ici et ailleurs, d'être ambitieux. A réaliser leur rêve, à se donner les moyens de les atteindre et de croire en eux. Il est très important de croire en ses ressources et de s'auto dépasser car il y a tellement de choses à faire, tellement de rencontres, de matières à développer. Le monde est beau, riche de savoir de belles rencontres, mais il faut y croire et s'engager. S'engager dans la voie : ‘je veux être le meilleur’. Pas pour écraser mais je veux donner d'avantage de passion de bonheur chez les autres. C'est créer son art pour créer le bonheur chez les autres. Nous sommes 350 ici et le bonheur de réaliser des choses ensemble est extrêmement important à conserver. Trop de jeunes disent que c'est trop dur. Le fait que ça commence déjà à l'école c'est parce que l'école est une obligation. Quand on regarde l'Afrique où ce n'est pas une obligation les jeunes se battent pour aller à l'école.

Qu'est-ce qu'on pourrait améliorer en Belgique? Nous sommes trop orientés vers le négatif. Renforcer les talents belges, c'est bien. La diversité qui est créée, soyons en fier. Utilisez toutes ses

forces - l'union fait la force, c'est important. On a tendance à le casser. Tout le monde essaye de se regrouper. Le futur c'est la connexion et la co-création de communautés de gens, qui pensent la même chose. Et ici on a cette chance mais on ne le fait pas. En Belgique, la situation est compliquée à cause des différences qui existent dans la législation des différentes communautés.

Il nous manque aussi 'être fier d'être belge’, il y a des New Yorkais qui sont fiers d'être New Yorkais. Pourquoi pas nous? On devrait s'exprimer beaucoup plus. En s'exprimant dans les medias, dans les connexions, on fait tâche d'encre, avec des modèles qui sont suivi, des noms connus. Ceci peut faire bouger les choses, donner de l'espoir aux autres.