Marc Guillaume - Débardeur

(c) Didier Spruyt

Qu'est-ce qui vous a inspiré pour faire du débardage? C'est une question de famille, du côté de mon grand-père, qui avait une ferme dans la région de Bastogne.  On peut dire qu'à l'époque c’était le cheval qui était la personne la plus importante de la ferme.

Comme j'avais 4 fils, ils sont tous venus faire leur part dans le bois et il n'y en a qu'un qui a vraiment mordu, le dernier, Florentin.

(c) Didier Spruyt

En 2014 Florentin a gagné le championnat européen de débardage.
J'ai été indépendant pendant une vingtaine d'années. Puis mon fils a eu la chance de rentrer dans une entreprise luxembourgeoise, comme salarié pour travailler avec des chevaux. Grâce à une augmentation des cahiers de charge au Luxembourg et en Belgique j’ai été également engagé. On demande de plus en plus de revenir au travail plus 'soft', donc les machines doivent rester sur les chemins durs et dans les bois ce sont les chevaux, qui sortent le bois de la forêt.

(c) Didier Spruyt

C'est ce que vous comptez faire les années à venir? Nous allons continuer avec cette société
luxembourgeoise. Nous avons développé beaucoup de projets avec le communes au niveau du cheval, dans le secteur du tourisme et pour des petits travaux: entretien de ravels et de pistes cyclables. 

Il s'agit de l'entretiens des accotements, qui sont fauchées avec des machines adaptées pour les chevaux. Nous faisons aussi le ramassage d'inondices sur les corbeilles publics. Il y a aussi l'arosage de fleurs à Hautfalise; c'est une diversification du travail de débardeur. En forêt il y a toujours des périodes creuses, comme maintenant, pendant les congés payés, les scieries commencent à ralentir.

Vous faites votre métier de votre passion? Celui qui travaille avec des chevaux dans le bois, c'est une passion. C'est un travail physique, par tous les temps, avec parfois des situations difficiles. Même pour un passionné, c'est encore dur parfois, il faut s'accrocher.

Vous savez comparer avec votre ancien boulot à l'usine? Je travaillais à la chaine, je ne vais pas renier tout ce que j'ai fait, car ça m'a permis d’avancer dans ma vie privée, avec l’achat d’une maison per exemple et surtout ça m'a ouvert les yeux. J'ai eu la chance d'arrêter quand j'étais un peu plus à l'aise. Travailler à la chaine : on est un maillon de la chaine, on aide à faire un produit mais on ne le voit même pas. Il y a un manque de motivation a ce niveau là. Ici, c'est l'inverse : quand on voit le volume à la fin de la journée on a l'impression d'avoir vraiment réalisé quelque chose.

Vous avez un message pour les jeunes? Il ne faut pas avoir peur de se lancer dans une carrière artisanale, que ce soit le débardage au cheval ou un autre métier artisanal. On en retire une autre qualité de vie. On n'a peut-être pas tout le confort qu'on voudrait parce qu'on ne gagne pas des millions d'euros, mais on a une autre vie familale.

(c) Didier Spruyt

Vous êtes fier d'être belge? Oui, la Belgique est encore un des rares pays, qui ont accroché dans ce genre de travaux. Dans les forêts on devient de plus en plus respectueux. Nous, les Belges, nous montrons l'exemple aux autres pays européens : nous avons plusieurs projets écologiques et surtout nous avons un respect pour l'environnement, comme par exemple le triage des déchets. Il y a encore beaucoup à faire mais on est sur la bonne voie.

Qu'est ce qu'on pourrait encore améliorer en Belgique? Revoir les cahiers de charges au niveau des obligations des travaux en forêt, donner plus de possibilités au cheval dans les bois. Augmenter le volume de bois pour le débardage par cheval, par rapport au volume réel qui en est sorti. Nous sommes sur la bonne voie, car on vient de plus en plus au travail du cheval en foret.

(c) Didier Spruyt

 

Erik Van de Kelft - neurochirurg

Als ik binnen kom, schromelijk te laat door wegenwerken en verschrikkelijk lange files, zie ik een gepassioneerd man. Als je werk je leven is of als je leven je werk is. Hoe je het ook draait of keert, het achtervolgt je, zelfs tot het schrijven van een boek.

U heeft ook een boek geschreven? Ja, 'Geboeid door passie': het boek heb ik 5 jaar geleden geschreven . De titel heeft 2 betekenissen: geïnteresseerd zijn en tevens het feit dat je handen geboeid zijn, je hebt geen oog meer voor iets anders, je bent verblind.

Intussen, 5 jaar later, is mijn passie voor mijn beroep gebleven maar is mijn blik verruimd. Dit is waarschijnlijk eigen aan de leeftijd, dat je maatschappelijk meer geëngageerd bent, dat je in de raad van bestuur van een school zit. Op 55 kun je een stap achteruit doen en met een bredere blik naar de maatschappij kijken, terwijl als je echt gepassioneerd bent, zie je maar een klein stukje van het geheel.

In het boek staat tevens een beschrijving van wat geluk voor hem betekent: 'Deze vraag is zeer moeilijk te beantwoorden. Wat is dan het tegenovergestelde van geluk? Verdriet? Nee. Net zoals liefde en haat 2 kanten van een medaille zijn, heeft ook geluk een tegenovergestelde; namelijk verveling. Opwinding is een praktisch synoniem van geluk en dat is precies wat je zou moeten nastreven in je werk en daarbuiten. Laten we zeggen dat werken, en zeker gepassioneerd werken, zorgt voor de nodige opwinding en dus gelukkig maakt. Het is weinig mensen gegeven gelukkig te zijn zonder te werken, toch zijn er enkelen die hierin slagen. Sommige mensen zijn door het sociaal systeem gewoon geïsoleerd geraakt, ze krijgen een minimum loon waarop ze overleven. Niet genoeg om zichzelf te ontplooien of te socialiseren, laat staan te reizen. Onze verzorgingsstaat heeft te veel mensen in een afhankelijke positie geplaatst, waar ze niet meer uit geraken. Er is geen motivatie voor een sociale vooruitgang.'

Verveling is voor mij de grootste ellende die een mens zich kan aandoen, voor mij echt een tegenpool van geluk.

Wie of wat heeft u geïnspireerd? Ik denk dat het meeste in mezelf zit. De meeste mensen, die gepassioneerd met hun job bezig zijn, kunnen verschillende jobs doen. Indien ik advocaat zou zijn zou ik er ook voor gaan.

Volgens mij is dat het mooiste wat er bestaat, je job graag doen, en erin groeien. Als we werken tot 67 en we worden 80, dan zijn we het grootste deel van ons leven aan het werken. Niets is zo ellendig als iets met tegenzin doen. Dat is dan een ramp. De enige manier om je job graag te doen, is ze goed te kunnen en de enige manier om ze goed te kunnen, is ze veel te doen. Dat is voor veel mensen een struikelblok ; “ik doe het niet graag, het is saai”. Alles is saai tenzij dat je er de details van kent. Hoe meer je van iets weet, hoe leuker en interessanter het wordt. Dat is het geheim van graag je job doen, waarbij ik het geluk heb een job te hebben met uitdaging. Als jongere moet je zeker op zoek gaan naar een job die past bij je talent, maar zeker een job waarin je kunt groeien, waarin je kunt investeren en waarvoor je appreciatie krijgt als je het goed kunt.

Bent u fier om Belg te zijn? Dat maakt me niet uit. Ik denk zelfs verder. Ik bekijk de maatschappij vanop een afstand. Ik vind dat ik er te veel over nadenk. In het onderwijs kun je de maatschappij van morgen zien. Als we dat doen zien we dat er een vreemde situatie op komst is. Het grondgebied België heeft voor mij geen speciale waarde. Wat wel waarde heeft is de democratische rechtstaat met de welvaart. Iedereen moet de kans krijgen om zijn talent te ontwikkelen, het is er, maar wordt gefnuikt door een hele groep mensen, die niet inzien dat wat ik nu zeg net het leukste in het leven is. Je job graag doen en je talent ontplooien. Als ouders dat niet inzien voor hun kind en ze zijn niet gemotiveerd, dan gaat dat talent verloren. Het kind eindigt ergens met een job dat hij niet graag doet, raakt gefrustreerd, is tegen de staat. Ik ben niet tegen de staat, betaal wel heel veel belastingen en verdien goed de kost. Ik heb daar ook geen probleem mee omdat ik besef wat je er allemaal voor terug krijgt, maar die mensen beseffen dat niet en keren zich tegen de staat. Dat is de ondermijning van ons democratisch systeem. Het probleem is dat die groep groeit.

Wat zijn uw toekomstplannen? Veel te veel, ik ben ondertussen 55 en ik vind het zo boeiend en plezant dat ik zolang ik het fysiek aankan, nog niet wil stoppen. Ik zal blijven werken zo lang het kan, wellicht tot mijn 65. Momenteel ben ik bezig met verschillende dingen, ik ben bezig met een boek over rugchirurgie op te stellen meer bepaald 'Spine surgery, a neurosurgical approach', een internationale samenwerking, uitgegeven door Springer. De bedoeling is een boek te schrijven met 50 auteurs, die ik ken en uitgenodigd heb om een hoofdstuk te schrijven. Ik verzamel, kijk na, maak een rode draad. Dagelijks ben ik hiermee bezig.
Donderdag en vrijdag ga ik in Wenen spreken op een congres: kunnen we in de toekomst maatschappelijk en socio-economisch, iedereen met chronische lage rugpijn medisch bedienen? Wellicht niet. De Gentse Prof. Lieven Annemans, gezondheidseconoom, spreekt er ook. Volgend jaar zou ik graag hier in Sint Niklaas een gelijkaardig congres willen organiseren.

In mijn boek schrijf ik ook: er staan ons woelige tijden te wachten, dit is nog maar het begin.
Deze woelige tijden zorgt bij velen voor angst. Angst is echter een slechte gids. Woelige tijden doen ons nadenken over de essentie, die begint bij de gezinnen. Opvoeden is een investering in menselijk vermogen. De scholen moeten dit vermogen verder helpen ontwikkelen tot een voor de maatschappij zinvolle job. De zinvolle job is de beste buffer voor de toekomst.

Nog een laatste boodschap voor de jeugd? Doe het voor jezelf. Onverschilligheid en verveling zijn een catastrofe. http://www.neuro-chirurgie.org