woensdag 20 mei 2015

Valérie Van Grootel - Astrophysicienne

© Valérie Vangrootel
Est-ce que vous êtes fière d'être Belge?  Oui, bien sûr. J'ai beaucoup voyagé car j'ai fait des études en France et au Canada et mon mari aussi, en Suisse par exemple. Finalement je suis revenu ici parce qu’ici, j'avais les meilleurs conditions pour faire mon métier, pour faire mes recherches. En tout cas pour la Belgique, pour l'astrophysique, le spatial et pour la recherche en général, j'ai des conditions qui sont très très bien. Je n'ai pas trouvé mieux ailleurs. Je suis très contente de vivre en Belgique, près de ma famille et de pouvoir vivre de ma passion.

Qu'est que vous faites exactement?  Je suis chercheuse en astrophysique. C'est un métier qui se fait dans une université et je suis payée par le FNRS (Fonds National de la Recherche Scientifique), qui finance des chercheurs comme moi pour développer leur projet. J'étudie les étoiles et leur environnement, c.à.d. leurs planètes qui tournent autour des étoiles. Ce sont des gros sujets chauds en astrophysique.
© Valérie Vangrootel
Mon parcours? Etant petite, vers 8 – 9 ans,  j'aimais regarder les étoiles. Ce n'était pas une vocation absolue parce que je savais que c'était très difficile. J'ai décidé alors de faire des études d'ingénieur parce que ce sont des études très larges, qui mènent à beaucoup de métiers. Pendant les études d'ingénieur on apprend l'aspect pratique des choses, à faire des liens entre la théorie et la pratique. Les études de physique ou de math me paraissent beaucoup plus abstraites.

© Valérie Vangrootel
A Toulouse j'ai pu faire un Master en Astrophysique en parallèle de ma dernière année d'ingénieur. Après mes études d'ingénieur j'ai choisi de faire un doctorat en astrophysique à moitié à Toulouse et à moitié à Montréal. Actuellement je m'occupe de la préparation  de deux missions spatiales pour l'étude des étoiles et de leurs planètes, CHEOPS qui sera lancé en 2017 et PLATO qui sera lancé en 2024. 

J'étudiais déjà les étoiles en doctorat. Dans la recherche maintenant on n'a pas une place tout de suite et on fait alors un post doctorat, qui peut durer plusieurs années. Pour moi cela a duré 6 ans, parfois c'est 10 ans. Ce sont des contrats temporaires, en espérant décrocher un poste permanent. Pour vraiment développer sa recherche et pour avoir des gens qui travaillent avec vous, il faut un poste permanent. L'année passée, en octobre, j'ai obtenu un poste permanent. Il faut être très motivé si on fait le calcul des études, il faut avoir une certaine passion. Je suis la preuve qu'on peut y arriver mais que cela prend du temps. Si on est motivé on peut y arriver. C'est le cas dans tous les domaines de la recherche, mais aussi ailleurs. Pour les jeunes qui sortent de leurs études, ce n'est pas toujours possible de trouver le job de leurs rêves du premier coup.



© Valérie Vangrootel

Est-ce que vous avez un message pour les jeunes? L'essentiel c'est de faire quelque chose qui vous plait.  De suivre son instinct à ce niveau-là, ne pas se restreindre en se disant c'est trop long, trop difficile,... Il faut être très motivé pour l'astrophysique. Ce sont des études tellement longues, mais il faut y croire, croire en-soi. A l’âge de 16, 17 ans on n'a pas toujours assez confiance en soi, pas assez de motivation.  Quand on a la volonté et le travail n'importe quoi est accessible. On a aussi le droit de se tromper.

Qu'est ce que vous aimeriez changer en Belgique? Peut-être qu'on parle tous la même langue. Un soupçon de fierté d'être Belge serait bien aussi. Plus de solidarité, un esprit positif, se mettre en valeur. Pas de chauvinisme, c'est trop, mais être fier de nos prestations.

Ce qui m'a beaucoup aidé dans ma carrière c'est le fait d'être partie à l'étranger. Cela m'a beaucoup aidé et pour s'ouvrir l'esprit c'est l'idéal. On se rend compte que la Belgique est très bien en ce qui concerne la qualité de vie et au niveau des moyens qu'on donne pour développer les recherches. 



© Valérie Vangrootel






dinsdag 19 mei 2015

Daniella Somers - Wereldkampioene boksen

Daniella Somers behaalde 8 keer de titel van wereldkampioene, waarvan 6 keer boksen (periode 1995 – 2000) en 1 keer kickboksen (1992) en 1 keer full contact (1993).  Momenteel is ze coach in haar eigen boksclub 'The Bulldogs' in Merksem.


(C) Daniella Somers
Ben je fier om Belg te zijn? Ja, zeker absoluut. Ik ben al vaak op reis geweest,  maar het is hier nog altijd het best. Ik ben al in veel landen geweest voor mijn sport en ook gewoon op reis. Ik ben altijd heel blij om te vertrekken, maar ook heel blij dat ik terug thuis ben. Al bij al is het hier zo slecht nog niet: we hebben een goed sociaal en medisch vangnet , natuurlijk kan er altijd verbeterd worden maar er zijn ergere plekken om op te groeien, we hebben behoorlijke scholing (iedereen kan/moet zelfs naar school). Dit is volgens mij de basis van een land dat aan zijn vooruitgang werkt.

Kun je iets vertellen over je loopbaan? Ik ben al sportend geboren.  Welke sport het zou worden, was niet direct duidelijk want ik ben pas op mijn twintigste begonnen met de vechtsport.  Sport zit in mijn bloed.  Ik heb eerst een aantal jaar in de horeca gewerkt, voor ik de kans gekregen heb en genomen, om van mijn hobby mijn beroep te maken.  Zo ben ik prof geworden. Het is gaandeweg gegroeid: eerst een palmares bij elkaar gesprokkeld en dan gaandeweg een keuze gemaakt om er alles uit te halen.  Met 20 ben ik beginnen boksen, dan mijn palmares opgebouwd, 9 (negen)voudig wereldkampioene boksen. Eerst Belgisch kampioene en dan de kans gehad om aan wereld-kampioenschappen mee te doen. Daar heb ik goede resultaten behaald en daarna mijn palmares opgebouwd. Ik heb 3 jaar in Amerika onder contract gewerkt voor Don King, de trainer van Mohamed Ali en Mike Tyson. Op die manier ook echt de kans gehad om van mijn hobby mijn beroep te maken.

Je sportte al als hobby? Ja ik heb allerlei soorten sport gedaan: baseball, skateboard, windsurfen, judo, karate, voetbal,... ik zat geen moment stil.  Sport was mijn leven, al van toen ik nog kind was. Het stond altijd al op nummer één. Toen ik van school thuis kwam, boekentas in de hoek gooien en gaan sporten. Moeder kon me niet tegenhouden, ook niet voor huiswerk.  Toch ben ik in de hotelschool terechtgekomen.  Het was echter niet mijn roeping.  Het was wel leuk meegenomen, ik kook nu thuis, maar het was niet mijn ding. Ik wist dat al toen ik mijn studiekeuze moest maken: op 1 stond toen sporthumaniora, maar de mensen van het CLB hebben toen beslist dat dat een 'no go' was.  Ik heb een omweg moeten maken maar ze hebben me niet tegengehouden.  'Bloed stroomt waar het niet gaan kan'.

Waarmee ben je momenteel bezig?  Ik ben al 23 jaar eigenaar van mijn eigen boksclub. Nu leg ik mij volledig toe op het begeleiden van atleten, die in het wedstrijdcircuit zitten of het aanbieden van recreatieve trainingen. Ik ben nog altijd 24u op 24 en 7 dagen op 7 bezig met mijn sport. Elke dag zijn er trainingen, voor alle leeftijden, van 6 tot 57 jaar, voor dames en heren, van kick en thaiboksen en ook van klassiek Engels boksen. Ik heb een 7-tal assistentes en een 450-tal leerlingen momenteel. Er zijn de opleidingen en tevens het beheer van de club.  Ik doe heel veel zelf.

(C) Daniella Somers
Wat zijn de toekomstplannen?  Mijn ambitie is nog een goede 10 jaar verder mijn boksclub uitbouwen en dan iemand zoeken, die de fakkel wil overnemen om van een welverdiend pensioen te genieten.  Het is een fysiek zware sport, als trainer zelf komen er heel intensieve momenten aan te pas waarbij de leeftijd je op een bepaald moment parten zal spelen. Boksen is niet alleen uithouding maar ook 'pats’, met bokspalletten de klappen opvangen. Dit wordt op een bepaald moment heel zwaar.

Vind je dat je een bepaalde invloed hebt op de volgende generatie? Je hebt natuurlijk een voorbeeldfunctie, mensen hebben respect voor wat je allemaal al gepresteerd hebt en voor wat je hen bijbrengt. Je bent ook vaak de steun en toeverlaat of de psycholoog.

Heeft u een boodschap voor de jeugd? Denk erover na wat je wil doen en als je iets echt graag wil doen, ga er dan volledig voor, voor de 300 %.  Wordt het niets, dan heb je het tenminste geprobeerd. Als je een droom hebt, een min of meer realistische droom ga er dan voor.  Dan kun je verder met een gerust gemoed. Niets gaat vanzelf, vaak moet je er hard voor werken. Het gevoel dat je alles gegeven hebt, dat is de essentie.  Dat is ook zo in de boksring. Ervoor zorgen dat de mensen mijn club verlaten met een goed gevoel, dat is mijn hoofddoel.

Wat zouden we moeten verbeteren in België? Wat ik kan toejuichen is het feit dat de jeugd meer sport wordt aangeboden. Op school is het niet altijd makkelijk want dit past niet voor iedereen. De sportstructuur laat ook soms te wensen over, behalve wat de voetbalvelden betreft.

Is er je iets in je loopbaan bijgebleven? Ja, het feit dat iemand me op een parking in Orlando herkende. Als nuchtere Belg is dat raar dat een Amerikaan je plots herkent. We gaan er van uit dat we tot een klein land behoren en we zijn niet echt chauvinistisch.